ജീവനിവിടെ തുടിക്കും മുമ്പേ
നീയെന്നെ ഗര്‍ഭം ധരിച്ചു .
യുഗപ്പിറവിയില്‍
നോവിന്റെ മേല്‍സ്ഥായിയില്‍
ഞാന്‍ ജനിച്ചു.
അക്ഷരങ്ങളാല്‍ തൊട്ടിലുകെട്ടി
കവിതകള്‍ ചൊല്ലി എന്നെയുറക്കി
കൈ പിടിച്ചെഴുതിച്ചു നിറവുകള്‍
മുലപ്പാലിനൊപ്പം ചുരത്തി ,
ചക്രവാളത്തിന്റെ സൌന്ദര്യം
മയില്‍പ്പീലിയുടെ പ്രണയം
നെല്ക്കതിരിന്റെ മുദ്രകള്‍
എല്ലാം ..
ഒക്കെയും ഊറ്റിയെടുത്തെഴുതവേ
അമ്മേ നീ നി൪വൃതിയിലായിരുന്നു .
പാതിയടഞ്ഞ കണ്ണുകള്‍ ഏതോ
സ്വപ്നത്തിന്റെ ചിറകിലായിരുന്നു
ഒടുവില്‍ നിന്റെ കൊമ്പില്‍നിന്നും
നൈര്‍മല്യത്തിന്റെ അവസാന
പൂവും അടര്‍ന്നുവീണു
നാളുകളുടെ ദുരിതത്തിനിപ്പുറം
അമ്മേ നീ മുറിവേറ്റിരിക്കുന്നു
രക്തം വാര്‍ന്നൊഴുകുമ്പോള്‍
തൊലിയ്ക്കിടയില്‍ മാംസം തെളിയുന്നു .
നീ കേള്‍ക്കുന്നത്
മടിക്കുത്തഴിഞ്ഞവളുടെ നിലവിളിയാണ്
ഒട്ടിയ വയറിന്റെ തേങ്ങലാണ്
കൊലക്കത്തിയുടെ ശബ്ദമാണ്
തെരുവിന്റെ അലര്‍ച്ചയാണ്
പിഴച്ച നാടിന്‍ ഞരക്കമാണ്
ആര്‍ക്കുണ്ട് നേരം നിനക്ക് കൂട്ടിരിക്കാന്‍
കവിതയായ് നിറയാന്‍
അക്ഷരങ്ങളുടെ ഊന്നുവടി നല്‍കാന്‍
എല്ലാവരും തിരക്കിലാണ്
പച്ചപ്പിലേക്ക് വിരല്‍ ചൂണ്ടവേ
വിരല്‍ത്തുമ്പു പൊള്ളുന്നു
നക്ഷത്രങ്ങളെ നോക്കുമ്പോള്‍
കണ്ണ് പുകയുന്നു
മഴ മനസിനെ തഴുകിയില്ല
തൊലിപ്പുറത്ത് വിഷമായ്‌ കുമിഞ്ഞു
മരണവേദനയില്‍ പുളയുമ്പോഴും
അമ്മേ നീ നിശബ്ദയാകുന്നു
ഇനി മൌനം വെടിയുക
ഒന്നലറിക്കരയുക
അതില്‍ ദഹിക്കട്ടെ പുതിയമുഖങ്ങള്‍
അല്ലെങ്കില്‍ നല്‍കുക
നിന്‍ നോവുനിറച്ചൊരു തൂലിക
എഴുതാം വിരലൊടിയുംവരെ
തിരിച്ചുനല്‍കാം നഷ്ടകാലങ്ങള്‍
ഒരു മാത്രയെങ്കിലും...
ഏറ്റുവാങ്ങുക- ഇത് പുത്രധര്‍മ്മം!!
3 comments:
പിക്കാസോ ചിത്രം പോലെ....
ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല....
ഹി ഹി ...
കവിത കൊള്ളാം.........
Post a Comment