ഇന്നലകളെ തൊട്ട്

പുസ്തകങ്ങളടുക്കിവെക്കുമ്പോള്‍

ആണിയിലുറപ്പിച്ച ഒരു പലക 

മുന്നറിയിപ്പുകളില്ലാതെയാണ്

ഇളകിവീണത്.

തിരിച്ചെടുത്തുവെക്കുന്നതിനു മുന്നേ

കണ്‍ചിമ്മലിനെ പറ്റിച്ച് 

നീണ്ടുനീണ്ട് 

ഇന്നലകളിലെവിടെയോ തൊട്ടുനിന്നു. 

ചെമ്പിച്ച വൈകുന്നേരങ്ങളില്‍

ഉള്ളംകൈ കൊത്തിയെടുത്ത പുഴമീനുകള്‍ ,

ഒരാള്‍ക്ക്‌ മാത്രം നടക്കാവുന്ന

ഊടുവഴിയില്‍ വെച്ച്

കയ്യാലയിറങ്ങിവന്ന ചൂളംവിളി,

ഏറ്റവും ഉയരത്തിലുള്ള തെങ്ങില്‍

ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് വലിഞ്ഞുകയറുന്ന

കല്യാണപ്പാട്ടുകള്‍ ,

കവലയില്‍ ആര്‍ക്കും പിടികൊടുക്കാതെ

പരസ്യമായി ഒളിച്ചുനടന്ന ശബ്ദങ്ങള്‍ 

പ്രത്യേകതാളത്തില്‍ പെറുക്കിവെച്ച തയ്യല്‍മെഷീന്‍,

നീളന്‍കുടയ്ക്കൊപ്പം

മഴക്കാലങ്ങള്‍ നടന്നുപോയ 

സ്കൂള്‍വഴികള്‍ ,

കുറക്കാവിനു മുന്നിലെ

ആകാശമരത്തിന്റെ 

പണിക്കുറ്റം തീര്‍ന്ന ചില്ലകള്‍ 

അറ്റങ്ങളിലൊളിപ്പിച്ച യക്ഷിക്കഥകള്‍ ,

കറുത്ത കമ്പിസ്ലൈഡുകളില്‍ മാത്രമൊതുങ്ങുന്ന 

പതിവൊരുക്കങ്ങള്‍ ,

ഒറ്റനിമിഷംകൊണ്ട് 

ഒരാള്‍പ്പൊക്കത്തില്‍ വലിപ്പംവെച്ച 

ഓര്‍മ്മകളെല്ലാം

തിരിച്ചുനടക്കുമ്പോഴേക്കും

ആ പഴയ പലക

വെളിച്ചം വിരിച്ച വിശാലതകളില്‍ 

മുറിയിലേക്കുള്ള വഴിയറിയാതെ

കുരുങ്ങിനില്‍പ്പുണ്ടാവണം.